Το φάντασμα του Κάντερβιλ
Oscar Wilde
Μετάφραση: Γιώργος Σημηριώτης
Εκδόσεις Νίκας
«Ο άνθρωπος είναι λιγότερο ο εαυτός του όταν μιλάει ως ο εαυτός του. Δώσ’ του μια μάσκα και θα σου πει την αλήθεια»
Είχα να διαβάσω Όσκαρ Ουάιλντ πάνω από είκοσι χρόνια και όταν είδα ‘Το φάντασμα του Κάντερβιλ’ η επιλογή ήταν εντελώς αυθόρμητη. Μην ξεγελιέστε από τον τίτλο, μόνο τρομακτικό δεν είναι το βιβλίο τούτο!
Άλλοι το χαρακτηρίζουν διήγημα , άλλοι νουβέλα, παραμένει όμως μια ιστορία που έχει διασκευαστεί για την όπερα, το θέατρο την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Σε αυτές τις, μόλις, 87 σελίδες πέρα από την απολαυστική ιστορία θα διαβάσετε για τη ζωή και το έργο του συγγραφέα.
Το 1887 έγραψε το φάντασμα όχι για να μας τρομάξει αλλά για να μας μυήσει με χιούμορ στον κόσμο του υπερφυσικού, τονίζοντας τις διαφορές ανάμεσα στην αγγλική και αμερικάνικη κουλτούρα, ανάμεσα στον Παλαιό Κόσμο και το Νέο Κόσμο, τον συντηρητισμό και την πρόοδο. Ακροβατώντας στα όρια του παραμυθιού μάς βοηθά να κατανοήσουμε τι είναι Ζωή, τι σημαίνει θάνατος και γιατί η Αγάπη είναι πιο δυνατή και από τα δύο.
Το 1930 η οικογένεια του Αμερικανού πρεσβευτή Χέραμ Οτις μετακομίζει στην αγγλική επαρχία, στην περιβόητη βίλα των Κάντερβιλ. Μαζί με τους τοίχους, τα έπιπλα και τη λοιπή οικοσκευή, ο θαρραλέος κ. Ότις αποκτά και το φάντασμα του σπιτιού. Ούτως ή άλλως στο Νέο Κόσμο όλα αγοράζονται με το χρήμα.
«Δεν υπάρχουν φαντάσματα, όπως τα ονομάσατε, κύριε λόρδε, και μου φαίνεται πως δεν είναι δυνατό ν’ ανατραπούν οι Νόμοι της Φύσης για το χατίρι της Βρετανικής Αριστοκρατίας»
Όμως, το φάντασμα του Σερ Σάιμον Ντε Κάντερβιλ, που στοιχειώνει τον πύργο εδώ και 350 χρόνια, δεν είναι προς πώληση. Όλοι όσοι πέρασαν από εκεί, ταχύτατα τον εγκατέλειψαν τρομαγμένοι από αυτό. Κηλίδες αίματος καθαρίζονται και ξαναεμφανίζονται, παγωμένα χέρια ακουμπούν ανύποπτα σώματα και βαριές αλυσίδες σέρνονται μες στη νύχτα. Το φάντασμα, κουβαλώντας χρόνια εμπειρίας, κάνει τα αδύνατα δυνατά να φανεί αντάξιο της τρομερής του φήμης. Αλλά η οικογένεια του πρέσβη περνάει στην αντεπίθεση και το φάντασμα για πρώτη φορά τα έχει χαμένα!
« Έτσι εξακολουθούσε ν’ αναπολεί με τον ενθουσιώδη εγωισμό αληθινού καλλιτέχνη, όλα αυτά τα ένδοξα κατορθώματα του και χαμογελούσε πικρά, φέρνοντάς τα στον νου. Και τώρα, ύστερα απ’ όλους αυτούς τους θριάμβους, να’ ρχονται κάτι μοντέρνοι Αμερικανοί να του προσφέρουν ‘την αποτελεσματικότερη συσκευασία της καλύτερης στιλβωτικής εταιρίας της Αμερικής’ και να του πετούν μαξιλάρια στο κεφάλι! Α! Ήταν ανυπόφορο! Επιτέλους, σε κανένα φάντασμα στην ιστορία δεν φέρθηκαν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Για τούτο αποφάσισε να εκδικηθεί κι έμεινε εκεί ώσπου χάραξε η αυγή, βυθισμένο σε σκέψεις».
Κανένα τέχνασμα, καμία μεταμόρφωση δεν πτοεί τους άξεστους Αμερικάνους και το φάντασμα για πρώτη φορά φοβάται. Για πρώτη φορά μετά από 300 χρόνια θέλει να αναπαυτεί. Και εδώ ο Ουάιλντ θα μας δείξει τη δύναμη της συγχώρεσης και της καλοσύνης.
Όταν οι τελωνειακοί της Αμερικής τον ρώτησαν τι έχει να δηλώσει, εκείνος αφοπλιστικά απάντησε : «τη μεγαλοφυΐα μου». Και ναι ήταν μεγαλοφυής, εκκεντρικός, φιλήδονος, πολιτικά ευαισθητοποιημένος, πρωτοποριακός, χαρισματικός και αληθινά ελεύθερος.
"Ο θάνατος μου φαίνεται πως θα 'ναι πολύ ωραίος. Να κείτεσαι στη μαλακιά, τη μαυρωπή τη γη, με τα χορτάρια που θα κυματίζουν πάνω από το κεφάλι σου και ν' αφουγκράζεσαι τη σιγαλιά! Να μην έχεις "χθες" και να μην έχεις "αύριο". Να ξεχνάς τον Χρόνο, να ξεχνάς τη ζωή, ν' αναπαύεσαι στη γαλήνη".
Και με αφορμή τα όσα λέγονται και γράφονται αυτές τις μέρες για τις παραστάσεις στην Επίδαυρο θα σας μεταφέρω τους προβληματισμούς του Ουάιλντ για την επίδραση που έχει στην τέχνη η κάθε προσπάθεια ηθικοποίησης της : « Η Τέχνη είναι Ατομικισμός και ο Ατομικισμός είναι μια φοβερά ενοχλητική και αποδιοργανωτική δύναμη. Κι αυτή ακριβώς είναι η ανυπολόγιστη αξία του. Γιατί αυτό που επιδιώκει να ανατρέψει είναι η μονοτονία των προτύπων, η υποδούλωση στα έθιμα, η τυραννία της συνήθειας και ο υποβιβασμός του ανθρώπου στο επίπεδο της μηχανής».
Ο Όσκαρ Ουάιλντ κατακρίθηκε, διώχθηκε και φυλακίστηκε γιατί κυνήγησε τα πάθη του. Θα κλείσω με τα λόγια που είπε κάποτε σε έναν φίλο του:
«Να είσαι ο εαυτός σου. Όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι».
Φωτο: Μαντώ Μάκκα
Η Μαντώ Μάκκα γεννήθηκε το Μάιο του 1980 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Κλασσικό Λύκειο Αναβρύτων. Παρακολούθησε μαθήματα Αγγλικών και Οικονομικών & Marketing.
Ακολούθησαν μαθήματα Δημιουργικής γραφής με τη Στεύη Τσούτση και Εικαστικών & Ιστορίας Τέχνης με την Άννα
Παππά. Τελευταία ήρθε η Εξειδίκευση στη Μετάφραση στο Εθνικό &
Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και η Εισαγωγή στην εφαρμοσμένη γλωσσολογία και διδασκαλία
αγγλικής γλώσσας σε μαθητές άλλων γλωσσών από το Πανεπιστήμιο του Leicester.
Παράλληλα ζωγραφίζει και κατασκευάζει κοσμήματα από πέτρα.
Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί στο διαδίκτυο.
Έχει εργαστεί ως Καθηγήτρια Αγγλικών και ως διαχειρίστρια διαδικτυακών
εφημερίδων.
Είναι μέλος της Επιτροπής Γυναικών Συγγραφέων και της Επιτροπής Μετάφρασης & Γλωσσικών
Δικαιωμάτων του Pen Greece.
Το 2020 το παραμύθι της «Τα ροζ Χριστούγεννα» περιλήφθηκε στο βιβλίο «Santa Παραμύθια,
22 Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες» των εκδόσεων Νίκας. Το 2021 κυκλοφόρησε η πρώτη
της συλλογή διηγημάτων «Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια» από τις Εκδόσεις Νίκας .
Το 2022 το διήγημα της «Τραμουντάνα» διακρίθηκε και συμμετείχε στην συλλογική
έκδοση του Ιανού «Το ρούχο». Την ίδια χρονιά διακρίθηκε και το διήγημά της
«Φως», το οποίο συμμετείχε στην συλλογική έκδοση των Εκδόσεων Αγγελάκης
«Ανθρώπινες Σχέσεις. Ένα σχολείο που δεν τελειώνει ποτέ.
Η συλλογή διηγημάτων «Αγκούσα» είναι το δεύτερό της βιβλίο από τις Εκδόσεις
Νίκας.
Email: mandomakka@gmail.com
FB: Μαντώ Μάκκα / mandomakkawriter
Instagram: mando_mak
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου