ΤΑ ΑΚΡΟΚΕΡΑΜΑ – ΜΙΧΑΗΛ ΜΙΧΑΛΙΟΣ
Εκδόσεις Πνοή
Τα Ακροκέραμα του Μιχαήλ Μιχαλιού, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή, μου προξένησε το ενδιαφέρον, κατά πρώτον ως προς τον εμπνευσμένο τίτλο και κατά δεύτερον, ως προς το εξώφυλλο, με τις δύο φιγούρες, ενός άνδρα και μιας γυναίκας να είναι αντικριστά στις γωνίες του βιβλίου. Αναρωτήθηκα τι σημαίνουν τα ακροκέραμα και τι μπορεί να συμβολίζουν. Φυσικά τα ακροκέραμα είναι τα κεραμίδια που τοποθετούνται, σε κάθε άκρη της σκεπής ενός σπιτιού.
Με τον ίδιο τρόπο ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο αναφερόμενος «Σπούτνικ» -από τον ομώνυμο δορυφόρο-, βρίσκεται απέναντι σε αγαπημένα πρόσωπα, που, όπως θα διαβάσουμε στις σελίδες του βιβλίου, η προσπάθεια που καταβάλλει για να τα πλησιάσει είναι ανηφορική και δύσκολη. Θα πρέπει να δώσει τον προσωπικό του αγώνα, έναν αγώνα που προϋποθέτει πειθαρχία, τακτική και καθαρό μυαλό. Ενδεχομένως, στην απέναντι πλευρά να βρίσκεται το άλλο του μισό, η Λάουρα, ίσως και ο δίδυμος αδελφός του ή μήπως ο ίδιος ο εαυτός του;
Ας γνωρίσουμε λοιπόν τον «Σπούτνικ» : γρήγορος στις κόντρες, εξού και το όνομα του ομώνυμου δορυφόρου, λάτρης της αδρεναλίνης και της ταχύτητας, ενεργό μέλος συλλόγου αριστερών πεποιθήσεων.
Προερχόμενος από φτωχή μονογονεϊκή οικογένεια, μαθητευόμενος σε συνεργείο μοτοσυκλετών, γίνεται πρώτο όνομα στους κύκλους, που δραστηριοποιούνται στις κόντρες στην λεωφόρο Βουλιαγμένης. «…κάθε βράδυ στις κόντρες ήμουν στην κόψη του ξυραφιού ή αυτός που μ΄ ένα ξυράφι μπορούσε να μακελέψει τον εαυτόν του..» Κάθε βράδυ, σε κάθε στροφή σε κάθε διαδρομή, έτρεχε αγκαλιά με τον θάνατο, ήταν αυτός, που κατείχε τα σκήπτρα του «αρίστου στις κόντρες», το στέμμα του «βασιλιά της κόντρας»….. «το πρωί δούλος το βράδυ βασιλιάς..» Μπορεί να ταυτιζόταν με την πραγματικότητα της νύχτας, ωστόσο, ένα και μοναδικό βράδυ, η μοίρα θα τον προσπεράσει, θα φέρει τούμπα την ζωή που ήξερε έως τότε.
Το πεπρωμένο θα του πάρει πολλά, θα του χαρίσει όμως άλλα τόσα, αρκεί να έχει τα μάτια του ανοιχτά, την ψυχή του καθαρή και το κουράγιο να τα διεκδικήσει.
Το τίμημα που θα πληρώσει, για την θέση του «πρώτου», οδυνηρό και δυσβάσταχτο τόσο για τον ίδιο , όσο και για την μητέρα του, τον αγαπημένο του παιδικό φίλο Τίμο και το αξιαγάπητο Μπάμπη, το αφεντικό του.
Χάρτινοι δευτεραγωνιστές, αλλά και τα πιο σημαντικά πρόσωπα στην ζωή του μετά την μητέρα του. Η φιλία του Τίμου αδελφική, ό, τι πιο πολύτιμο στην ζωή του, ένα ευαίσθητο και συναισθηματικό πλάσμα, που, ακόμη και όταν συνέβη το μοιραίο, στάθηκε στο πλάι του βράχος ακλόνητος , φύλακας άγγελός του στο προσκέφαλό του, παράλληλα με τις σπουδές του στην ιατρική σχολή. Από την άλλη, ο Μπάμπης δεν ήταν μόνο το αφεντικό του, ήταν ο πατέρας, που δεν γνώρισε, συμβουλάτορας και καθοδηγητής στην ζωή του.
Ο Σπούτνικ θα κληθεί ν΄ αντιμετωπίσει ένα ανελέητο χτύπημα της μοίρας. Μετά το ατύχημα, θα καθηλωθεί σε αναπηρικό καροτσάκι. Η συμφιλίωση με τον εαυτό του δύσκολη και μοναχική, θα μοχθήσει ψυχικά, για να μπορέσει να καταπνίξει την εσωστρέφειά του, να περάσει απέναντι και να αποδεχθεί τον εαυτό του! Η συμμετοχή του σε σύλλογο ατόμων για κινητικά προβλήματα είναι το πρώτο βήμα, αλλά και το καθοριστικό καθώς θα βρεθεί αντικριστά , με την κοπέλα που θα του κλέψει την καρδιά και θ΄ αποτελέσει την κινητήρια δύναμη για να αποδεχθεί το νέο του εαυτό, να τονώσει την αυτοεκτίμησή του. «εμείς πεθαίνουμε κομμάτι κομμάτι, πρώτα τα πόδια κι η καρδιά μας»
Στο ψυχοθεραπευτικό κέντρο θα έρθει αντιμέτωπος μ΄ ένα μωσαϊκό ατόμων, καθένας από τους οποίους δίνει τον προσωπικό του αγώνα σε καθημερινές δυσκολίες και σε σοβαρά προβλήματα υγείας. Μέσα από τις αλλεπάλληλες συναντήσεις, σταδιακά θα κατανοήσει, ότι η λύση για οτιδήποτε μας ταλανίζει βρίσκεται μέσα μας και μόνο εμείς, πρέπει να βρούμε την δύναμη να δώσουμε τις απαντήσεις που πρέπει.
Είναι ένας προσωπικός αγώνας που πρέπει να δώσουμε, ώστε να περάσουμε από το σκοτάδι, στο φως. «Πόσοι μπορούν να μπουν στην κόλαση και να βγουν άγγελοι;»
Η γραφή του συγγραφέα απλή και λιτή αλλά με πλούσιο συναίσθημα. Προσωπικά θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω και ενθουσιώδης, με την έννοια ότι, στήνει τις προτάσεις και τις παραγράφους με τρόπο βιωματικό, σα να συμμετέχει και ο ίδιος, σα να περιγράφει προσωπικές καταστάσεις.
Μπορεί οι λέξεις να κρύβουν βαθιά συναισθήματα, όπως απόρριψη, άρνηση, απομόνωση, μοναξιά και ενοχές, εντούτοις, ο τρόπος που επιλέγει να γράψει, πυροδοτεί έναν ενθουσιασμό που μεταδίδεται και στον αναγνώστη, ο οποίος νοιάζεται και συμμετέχει στην πραγματικότητα του ήρωα.. Σα να αισθάνεται εσωτερικά την ανάγκη να μιλήσει για πράγματα, που ενώ τα νιώθουμε, ωστόσο, αποφεύγουμε να τα εκφράσουμε...
Ο εσωτερικός μονόλογος του ήρωα και η εστίαση στην συναισθηματική του κατάσταση πριν και μετά το ατύχημα, εναλλάσσεται με τους ζωντανούς διαλόγους που δίνουν παλμό και αμεσότητα. Παράλληλα μαθαίνουμε περισσότερα στοιχεία για την ζωή του Σπούτνικ.
Ο συγγραφέας δεν επιλέγει την γραμμική αφήγηση. Ακόμη και οι συνεχείς αναδρομές δεν τοποθετούν την εξέλιξη της πλοκής σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή, εκπλήσσει και αιφνιδιάζει με νέες πληροφορίες και γεγονότα που δικαιολογούν τις έντονες συναισθηματικές στιγμές. Μέσα από την ανάγνωση του βιβλίου, ο αναγνώστης ταυτίζεται, καθώς ανακαλύπτει προσωπικά νοήματα, μοτίβα ζωής που ο ίδιος έχει ακολουθήσει. Ο συγγραφέας τον τροφοδοτεί συγκινησιακά και με τις κατάλληλες λέξεις τον παροτρύνει σε ένα ταξίδι με τον εσωτερικό του εαυτό, να κατανοήσει και να επεξεργαστεί την δική του πραγματικότητα!
ΤΑ ΑΚΡΟΚΕΡΑΜΑ του Μιχαήλ Μιχαλιού θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ένα εγχειρίδιο συναισθηματικών αποχρώσεων. Ένιωσα και εγώ κομμάτι μιας ανθρώπινης ιστορίας, συνειδητοποιώντας σταδιακά και προσεχτικά, πόσα κοινά σημεία έχουν οι ανθρώπινοι «μπελάδες» , οι επιθυμίες και οι αγωνίες μας. Θεωρώ ότι είναι από αυτά τα βιβλία που θ΄ ανατρέξεις, όταν τα πράγματα δεν βαίνουν όπως τα περιμένουμε, όταν τα χαστούκια της μοίρας είναι υπεράνω των δυνατοτήτων μας, έχοντας συνειδητή επίγνωση, πως οτιδήποτε δυσάρεστο είναι κομμάτι της ζωής μας.
Περισσότερα για το βιβλίο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου